Inmiddels alweer een aantal weken verder en nog steeds niet gewend aan de hitte.  Gelukkig ben ik niet de enige, zelfs de Kenianen hoor je af en toe zuchten en steunen!  Ondanks dat het niet erg helpend is voor je concentratie, zeker niet als je verslagen moet typen achter de computer, blijven we toch hard aan het werk en we zien vooruitgang.

Jullie hadden nog wat te goed van mij, namelijk de verhalen over de andere drie gezinnen die Stichting WaridiHome ondersteunt in Pangani. Ga er maar goed voor zitten, want het zijn heftige verhalen.

Het derde gezin dat we ondersteunen is opnieuw een alleenstaande moeder. Deze moeder zorgt voor haar twee dochters en daarnaast woont haar eigen moeder ook op een steenworp afstand van haar. Als je bij deze moeder op bezoek bent denk je echt dat je in the middle of nowhere bent beland. Het is er droog, struikachtig en zanderig. Haar huis is gemaakt van modder, hout en een bladeren dak. Voor mij ziet dit huis er behoorlijk armoedig uit, maar ik krijg te horen van Ali dat het huis een flinke verbetering is met het huis waar deze moeder eerder woonde met haar twee kinderen. Het stond op instorten en lag een beetje in een dal, wat als het dan eenmaal regende makkelijk onder water kon komen te staan. Deze moeder heeft dus met de steun van KidsCare al aardig hard gewerkt aan een verbetering van haar leefomstandigheden. Maar we hebben nog een lange weg met haar te gaan. Er is niet echt een kook plaats aanwezig, er is geen wc/toilet of iets wat er voor kan doorgaan, het gezin heeft nog onvoldoende te eten en de dochters slapen in een erbarmelijk bed, maar moeder slaapt zelfs naast de kippen op de kale zandvloer.  Deze moeder is erg blij met onze hulp en beide keren dat ik op bezoek ben geweest ontving ze ons met open armen en had ze een grote glimlach op haar gezicht.

Het volgende gezin woont weer een  heel stuk verderop. Het erf ziet er wat ‘gezelliger’ uit, maar schijn bedriegt. We hebben het hier over een samengesteld gezin. De ouders in het gezin zorgen niet alleen voor hun twee eigen kinderen, maar hebben ook drie weeskinderen in huis genomen. De drie weeskinderen wonen echter in een apart huis, waarbij het dak van een deel van het huis, zo lek is als een mandje. Oké, het regent hier niet vaak, maar als het hier regent dan blijven deze kinderen zeker niet droog. Daarnaast is ook hier geen keuken en geen toilet te vinden. Gelukkig zijn alle kinderen instaat om naar school te gaan en doen ze het daar goed. Nu is het aan ons om dit gezin te ondersteunen, te zorgen dat ze stappen kunnen zetten om hun leefomstandigheden te verbeteren, maar ook door ze te leren om zelfstandig te kunnen leven, zonder onze steun. Met de bijdrage van KidsCare kunnen ze bijvoorbeeld sparen om geiten of kippen te kunnen kopen en op die manier uiteindelijk in hun eigen inkomen te kunnen voorzien.

Het laatste gezin heeft mijn hart gestolen, omdat dit gezin een behoorlijk geschiedenis heeft, maar ook omdat de moeder veel doorzettingsvermogen laat zien (en de jongste van het gezin gewoon het meest schattigste koppie heeft 😉 ).
Hoofd van dit gezin is een moeder van 25 jaar, die besmet is met aids. Deze moeder heeft vier kinderen, waarvan haar jongste twee ook besmet zijn met het aidsvirus. Op het moment dat KidsCare in beeld kwam, ging het heel erg slecht met deze moeder. Ali had het idee dat deze moeder niet lang meer te leven had. Ze was broodmager, kon amper rechtop zitten omdat ze fysiek zo verzwakt was en was erg depressief. Haar oudste twee kinderen konden niet naar school, omdat ze de zorg hadden voor hun moeder en hun jongste broertje en zusje. In eerste instantie was het van groot belang dat deze moeder haar medicatie weer zorgvuldig zou gaan innemen en de kinderen de mogelijkheid zouden krijgen om naar school te gaan.
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en zie ik niets terug van de verhalen van een uitgemergelde moeder die niet overeind kan komen. Ik zie een sterke vrouw die hard aan het werk is voor haar gezin. Alleen het werk dat deze moeder doet baart ons zorgen. Ondanks dat het gezin in Pangani woont heeft de moeder werk gevonden in een dichtbij gelegen grotere plaats Lunga Lunga. De twee oudste kinderen blijven gedurende de week bij familie in Pangani zodat ze naar school kunnen(!), maar de moeder neemt haar jongste twee kinderen mee naar haar werk in Lunga Lunga, waar ze ook een kamer hebben gehuurd. De moeder probeert hier haar geld te verdienen met de verkoop van palm wijn. Dit is een alcoholische drank, die rechtstreeks van de palmboom afkomstig is.
En in de alcoholische drank schuilt het gevaar. Ze heeft een bepaalde ruimte ingericht met autobanden als stoelen, waar mensen (met name mannen) de palm wijn ook kunnen nuttigen. Dit zorgt voor vervelende en gevaarlijke situaties op het moment dat deze mannen teveel drinken.  Ze kunnen de moeder en natuurlijk ook haar kinderen lastig vallen en eventueel zelfs misbruiken. Dit is natuurlijk een kwalijke zaak voor moeder en kinderen, maar ook voor de dader, omdat moeder seropositief is.
We zien dat deze moeder hard werkt om haar hoofd boven water te houden, maar we zijn met haar in gesprek om te kijken of ze ook op een andere manier geld kan verdienen. Een manier die minder schadelijk voor haarzelf en haar omgeving is.

 

Ik hoop dat jullie door deze verhalen een beetje een beeld krijgen van het werk van mijzelf en van KidsCare in Kenia. Dit zijn natuurlijk maar vijf gezinnen, terwijl we er momenteel 55 ondersteunen en de komende twee jaar willen uitgroeien naar het ondersteunen van 100 gezinnen.
Het is dan ook erg fijn om te weten dat we vanaf januari met twee nieuwe social workers van start gaan. Hopelijk kunnen we hierdoor de zorg voor deze bijzondere gezinnen verbeteren en zorgen dat ze snel weer op eigen benen kunnen staan.